Οι προσφύγισσες από το κολαστήριο της Μόρια, στην πρώτη γραμμή του αγώνα για ελευθερία, μας καλούν όλες και όλες στις 8 του Μάρτη:

«Χαιρετισμούς σε όλο τον κόσμο. Είμαι η Α. Μ. Είμαι 19 ετών. Είμαι από το Αφγανιστάν. Γεννήθηκα στην Χεράτ του Αφγανιστάν. Τώρα ζω με την οικογένειά μου στο καμπ της Μόριας, ως πρόσφυγας
Γράφω αυτό το γράμμα μια χειμωνιάτικη μέρα στη Μόρια. Θέλω να ξέρετε για τη φρικτή και αγχωτική κατάσταση του καμπ της Μόριας. Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε; Αλλά γιατί δε ζούμε σαν άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο;
Η Μόρια είναι πολύ συνωστισμένη. Όταν το δείτε, δε θα το πιστεύετε. “Πώς ζουν τόσοι άνθρωποι σε έναν τόσο μικρό χώρο;” θα αναρωτηθείτε.
Οι πρόσφυγες αναγκάζονται να χρησιμοποιούν δημόσια λουτρά και τουαλέτες, αντί να χρησιμοποιούν προσωπικά. Τώρα, αυτή τη χειμωνιάτικη μέρα στη Μόρια οι πρόσφυγες αναγκάζονται να κάνουν μπάνιο με κρύο νερό. Μετά από αυτό αρρωσταίνουν.
Οι πρόσφυγες αναγκάζονται να αφήνουν τα μωρά και τα παιδιά τους μόνα στη σκηνή, απλά για να πάνε στην ουρά του συσσιτίου, και αφού περιμένουν για τρεις ή τέσσερις ώρες στην ουρά, οι μητέρες μπορούν να πάρουν το φαγητό και το νερό τους. Το μωρό κλαίει για 3-4 ώρες, γιατί η μητέρα του δεν είναι στη σκηνή. Οι πρόσφυγες (συμπεριλαμβανομένων των μανάδων) πρέπει να πάνε στην ουρά του συσσιτίου τρεις φορές τη μέρα – πρωί, μεσημέρι, απόγευμα. Τι πιστεύετε; Τι θα συμβεί σε αυτά τα μωρά ή τα παιδιά, αφού κλάψουν για 3-4 ώρες;
Όταν ένας πρόσφυγας αρρωσταίνει, αναγκάζεται να περιμένει στην ουρά για πολλή ώρα, περιμένοντας να πάει σε γιατρό. Οι περισσότεροι ασθενείς δε θα δουν ποτέ τους φάρμακα, επειδή τα φάρμακα είναι πολύ λίγα, για να δοθούν σε όλους τους ασθενείς. Τι θα απογίνουν αυτοί οι ασθενείς; Και κάποιες φορές, γυναίκες αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν άντρα μεταφραστή, για να εξηγήσουν το πρόβλημά τους στον γιατρό.
Ένα άλλο πράγμα που με ενοχλεί στη Μόρια είναι το εξής: Το ταλέντο παιδιών και εφήβων που χάνεται, επειδή δεν υπάρχουν αρκετά σχολεία για όλους. Τα παιδιά παίζουν όλη μέρα, αντί να είναι στο σχολείο, να μελετούν και να βελτιώνουν τις γνώσεις τους. Όχι μόνο παιδιά, αλλά και έφηβοι. Εννοώ πως έφηβοι δε μπορούν να πάνε σχολείο, δε μπορούν να μελετήσουν, δε μπορούν να βελτιώσουν τις γνώσεις τους, όπως και τα παιδιά. Ομοίως μερικές μητέρες θέλουν να σπουδάσουν, αλλά δε μπορούν.
Τον περισσότερο καιρό δεν έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα. Η σκηνή μας είναι πού κρύα, γιατί εμείς (όλοι οι πρόσφυγες) δε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σόμπες χωρίς ρεύμα. Και δε μπορούμε να φτιάξουμε φαγητό χωρίς ρεύμα. Οι πρόσφυγες αναγκάζονται να ανάβουν φωτιές για να κρατήσουν τη σκηνή ζεστή και για να μαγειρέψουν. Μερικές φορές και το να βρεις νερό στη Μόρια είναι πολύ δύσκολο.
Η τελευταία μου πρόταση:
Παρακαλώ Ευρωπαϊκές χώρες, βάλτε τους εαυτούς σας στη θέση των προσφύγων, και μέσα από τα μάτια των προσφύγων δείτε τη ζωή. Παρακαλώ δεχτείτε μας, όλους τους πρόσφυγες. Ξέρω ότι η επιστολή μου θα αναγνωσθεί την Ημέρα της Γυναίκας. Γι' αυτό εύχομαι μια μέρα όλες οι γυναίκες της Μόριας να ζήσουν σε ένα άνετο μέρος, με ήρεμο μυαλό.
Ελπίζω η επιστολή μου να αλλάξει κάτι στη ζωή όλων των προσφύγων. Είμαι αισιόδοξο άτομο. Πιστεύω ότι κάποια μέρα στο μέλλον, καλά πράγματα θα συμβούν στις ζωές μας, στις ζωές όλων των προσφύγων.
Ελπίζω. Ελπίζω...»