Φέτος κλείνουν 110 χρόνια από την καθιέρωση της 8 Μάρτη ως Παγκόσμιας Ημέρας Γυναικών, σύμβολο της πάλης για τη γυναικεία απελευθέρωση. Αναδημοσιεύουμε άρθρο της Μαρίας Στύλλου στο περιοδικό «Σοσιαλισμός από τα Κάτω» για τη μεγάλη αυτή επέτειο και σας καλούμε όλες και όλους την Τρίτη 4 Φλεβάρη στον πολυχώρο Ρομάντσο (Αναξαγόρα 3-5) στις 7μμ για να οργανώσουμε μαζί μια 8 Μάρτη – σεισμό!
Ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ που κλιμακώνει τις επιθέσεις στις γυναίκες και την εργατική τάξη συνολικά, με κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων,
με ξήλωμα του κράτους πρόνοιας, με σεξιστικές προκλήσεις όπως αυτή που
εξαπολύεται ενάντια στο δικαίωμά μας στην έκτρωση, απαντάμε: Δεν θα περάσουν!
110 χρόνια μετά, οι γυναίκες στην πρώτη γραμμή των αγώνων!
110 χρόνια μετά, οι γυναίκες στην πρώτη γραμμή των αγώνων!
Παλεύουμε –Διεκδικούμε – Απεργούμε!
Παρίσι, Παραμονή Χριστουγέννων. Παράσταση από τις απεργούς μπαλαρίνες της Όπερας.
110 χρόνια από την καθιέρωση
της παγκόσμιας μέρας γυναικών. Τα διδάγματα και η συνέχεια
Το 1910 έγινε η δεύτερη διεθνής διάσκεψη σοσιαλιστριών γυναικών και πήρε την απόφαση να καθιερώσει τις 8 Μάρτη σαν μέρα που σηματοδοτεί την πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών. Η οργάνωση της διάσκεψης δεν ήταν εθιμοτυπική, αλλά είχε σαν στόχο να συζητήσει και να αποφασίσει πώς θα έπρεπε τα σοσιαλιστικά κόμματα, αλλά και οι γυναικείες οργανώσεις να παλέψουν για την ψήφο και για όλες τις διεκδικήσεις των γυναικών: ενάντια στις διακρίσεις (όχι μόνο πολιτικά αλλά και οικονομικά), η πάλη για να μπουν οι γυναίκες στα συνδικάτα, αλλά και οι διαφοροποιήσεις του γυναικείου σοσιαλιστικού κινήματος από τις αστές φεμινίστριες.
Είχε προηγηθεί η πρώτη συνδιάσκεψη που έγινε στη Στουτγάρδη το 1907 και προετοίμασε το έδαφος για τη δεύτερη που έγινε στην Κοπεγχάγη στη Δανία. Στη Στουτγάρδη η διαφωνία ανάμεσα στα διάφορα κομμάτια των σοσιαλιστριών γυναικών ήταν πολύ πιο σκληρή με δυο βασικές απόψεις. Αυτή των επαναστατριών γυναικών, ανάμεσα τους η Κλάρα Τσέτκιν και η Αλεξάνδρα Κολλοντάϊ, που υποστήριζαν το δικαίωμα καθολικής ψηφοφορίας για όλες τις γυναίκες, για όλες τις εθνικότητες, χρώμα και φυλή, χωρίς προϋποθέσεις μόρφωσης και απασχόλησης. Ήταν η άποψη των εργατριών γυναικών και των επαναστατριών που συμμετείχαν στα αριστερά τμήματα της σοσιαλδημοκρατίας μέσα στις χώρες τους. Και από την άλλη, η άποψη των υποχωρήσεων στο εφικτό. Δηλαδή με επιρροές από το κίνημα των αστών φεμινιστριών που έπαιζαν καθοριστικό ρόλο σε μια σειρά χώρες χώρες.
Στις ΗΠΑ το κίνημα για την ψήφο στις γυναίκες ξεκίνησε στα μέσα του 19ου αιώνα, επηρεασμένο από τους αγώνες ενάντια στην απελευθέρωση των δούλων. Για ένα τέταρτο του αιώνα, τα δύο κινήματα πάλευαν μαζί και το ένα δυνάμωνε το άλλο. Το 1866 το άρθρο 14 του Συντάγματος έδωσε ψήφο στους μαύρους αλλά όχι στις γυναίκες (λευκές και μαύρες). Η αντίδραση των φεμινιστριών ήταν να βγουν ανοιχτά ενάντια στην ψήφο στους «ξένους» και στη συνέχεια ενάντια στην ψήφο σε «όλες τις γυναίκες». Το αίτημα για γενίκευση της ψήφου ήταν για τις επαναστάτριες όχι μόνο δεμένο με την αντίληψη για την ενότητα της εργατικής τάξης ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή και θρησκεία, αλλά και δεμένο με την ανάγκη δυνατού εργατικού κινήματος ενάντια στην κυρίαρχη τάξη και το σύστημα.
Οι Γυναίκες στην Κομμούνα
Στην Κομμούνα του Παρισιού, 40 χρόνια πριν από την πρώτη μεγάλη διαδήλωση των σοσιαλιστριών σε όλον τον κόσμο (1911), η «Ένωση Γυναικών» που συγκέντρωνε τα πιο μαχητικά κομμάτια που συμμετείχαν στην Παρισινή Κομμούνα, διακήρυξε ότι «στόχος της Ένωσης Γυναικών είναι η κατάργηση όλων των νομικών και κοινωνικών δομών, ώστε να καταργηθούν τα προνόμια και κάθε μορφή καταπίεσης, για να μπει στη θέση της εξουσίας του κεφαλαίου η εξουσία της εργατικής τάξης. Για να γίνει η απελευθέρωση της εργατικής τάξης έργο της ίδιας». Αυτά δεν έμειναν μόνο σε διακηρύξεις. Οι γυναίκες μπήκαν μπροστά να δημιουργήσουν γυναικείες ομάδες σε όλες τις γειτονιές, να ανοίξουν τις πόρτες (μετά από σκληρή συζήτηση) στις πόρνες, να οργανώνουν σχολεία για τα κορίτσια, να συγκρουστούν με την αστική ηθική, να αναγνωρίσουν την ελεύθερη σχέση ανάμεσα σε δυο άτομα χωρίς τα «δεσμά του γάμου», να αναγνωρίσουν το δικαίωμα των γυναικών και των παιδιών να πάρουν σύνταξη έστω και εάν δεν υπήρχε γάμος.
Στη Ρωσία μετά τη μεγάλη επανάσταση του Οκτώβρη 1917, σε μια γενική συνέλευση σε εργοστάσιο παπουτσιών που είχε το όνομα «Παρισινή Κομμούνα» αποφασίστηκε να μπει τέρμα στο βάναυσο λεξιλόγιο και να κόβεται πρόστιμο για τα «αισχρόλογα» (που συνήθως ήταν χαρακτηρισμοί για τις γυναίκες).1 Στα λαϊκά στρώματα (σε αντίθεση με την κυρίαρχη τάξη) η βαναυσότητα της γλώσσας έκφραζε την απελπισία και την οργή και κυρίως την κατάσταση στο χώρο δουλειάς χωρίς ελπίδα και διέξοδο. Η επανάσταση μπορεί να βοηθήσει διπλά και τριπλά αλλοτριωμένους άντρες αλλά και γυναίκες να αναπτυχθούν προσωπικά και κοινωνικά.
Αυτή τη μάχη την έδωσε και η Κομμούνα όσο λειτούργησε.
Η Λουίζ Μισέλ (από τις ηγέτιδες της Παρισινής Κομμούνας) ξεκίνησε την ομιλία της στο δικαστήριο που δίκαζε τους Κομμουνάρους:
«Με κατηγορούν ότι είμαι υπεύθυνη για την Κομμούνα. Σίγουρα ΝΑΙ. Γιατί η Κομμούνα πάλευε πάνω απ’ όλα για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση και για μένα αυτή είναι η βασική μου επιθυμία…».
Οι γυναίκες έδειξαν ένα φοβερό κουράγιο μέσα στην Κομμούνα, όχι μόνο στα οδοφράγματα, στους συνεταιρισμούς, στην εκπαίδευση, αλλά και στις νέες ιδέες για τη σεξουαλική ηθική. Η απελευθέρωση των γυναικών γίνεται ένα ζωντανό εκρηκτικό ζήτημα για το καινούργιο σοσιαλιστικό κίνημα στο τέλος του 19ου αιώνα καις τις αρχές του 20ου.
Στα συνδικάτα
Στα τέλη του 19ου αιώνα στην Αμερική, η διαφορά ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς ήταν τεράστια. Οι μισθοί των εργατών ήταν πάρα πολύ χαμηλοί και ακόμα χαμηλότεροι αυτοί των γυναικών. Τα αντιδραστικά επιχειρήματα έλεγαν ότι η δουλειά των γυναικών ήταν συμπληρωματική των πατεράδων τους και των αντρών τους, οι γυναίκες είναι ανειδίκευτες και προσωρινές στις δουλειές μέχρι να παντρευτούν να γεννήσουν. Αυτό είχε σαν συνέπεια τα συνδικάτα να αρνούνται να γράφουν μέλη τους τις γυναίκες.
Οι IWW (Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου) ήταν το συνδικάτο που οργάνωσε μαζί και τους μετανάστες και τις γυναίκες στους χώρους δουλειάς και συγκρούστηκε με την κυρίαρχη τάξη και τις αντιλήψεις της.
«Η εργατική τάξη δεν έχει τίποτα κοινό με τους εργοδότες. … ο στρατός των παραγωγών χρειάζεται να οργανωθεί, όχι μόνο για την καθημερινή πάλη με τους καπιταλιστές, αλλά και για να συνεχίσει την παραγωγή όταν θα έχουμε ανατρέψει τους καπιταλιστές…
Η συμμετοχή των γυναικών στις απεργίες μαζί με τους άντρες μπορεί να γίνει μια πολύ μεγάλη δύναμη που να τελειώνει με τον καπιταλισμό και τα εγκλήματα του σε πολύ μικρό διάστημα… το συνδικάτο μας έχει να οργανώσει τη μάχη και των δυο φύλων». Ομιλία της Mother Jones σε απεργούς.2
Η εφημερίδα των Γουόμπλις (IWW) είχε συνεχώς ανταποκρίσεις από τους απεργούς και το ρόλο των γυναικών σ’ αυτές. Η Ελίζαμπεθ Γκέρλεϋ Φλιν (Elisabeth Gurley Flynn) είχε το το παρατσούκλι η «αντάρτισα» γιατί από 16 χρονών έγινε μέλος των IWW, και μετά από ένα χρόνο (το 1907) οργάνωσε και την πρώτη απεργία της στο Bridgeport tube mill στο Κονέκτικατ. Μετά απ’ αυτή την εμπειρία, συμμετείχε και οργάνωνε σε πολλές απεργίες: Την απεργία των ανθρακωρύχων στο Masahi Iron Range, την απεργία στα κλωστήρια Passaid, στα κλωστήρια Λόρενς που κατέβηκαν στην απεργία 23 χιλιάδες εργάτες και εργάτριες και κράτησε δυο μήνες, την απεργία στην Πάτερσον όπου για πέντε μήνες εργάτριες και εργάτες πάλευαν ενάντια στην κτηνωδία της αστυνομίας, τις συλλήψεις και την πείνα. Στις περισσότερες απ’ αυτές, οι γυναίκες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.
Σε ένα άρθρο που έγραψε η Φλιν με τίτλο «Οι IWW απευθύνονται στις γυναίκες», συγκρούεται σκληρά με τις φεμινιστικές απόψεις:
«Για μας η κοινωνία καθορίζεται από την ταξική πάλη και όχι από τη σύγκρουση των δυο φύλων. Απευθυνόμαστε στις εργάτριες και στις γυναίκες των εργατών. Η “βασίλισσα της ομορφιάς” δεν έχει κοινά συμφέροντα με την υπηρέτρια της, η πωλήτρια σε πολυκατάστημα δεν έχει τίποτα κοινό με τη γυναίκα του ιδιοκτήτη και εργοδότη της…
Απευθυνόμαστε στα νέα κορίτσια για να τους πούμε ότι ο γάμος δεν είναι λύση για να ξεφύγουμε από τα προβλήματα μέσα στους χώρους δουλειάς, και στις μητέρες ότι τα συμφέροντα τα δικά τους και των παιδιών τους είναι δεμένα με τα συμφέροντα της τάξης τους. Για κάποια συνδικάτα, η θέση των γυναικών είναι στο σπίτι και όχι στις απεργίες. Να μένουν πίσω και να ανησυχούν για τις άδειες κατσαρόλες, για τα πεινασμένα παιδιά τους, για τον άκαρδο ιδιοκτήτη που ζητάει το νοίκι, για να γίνουν εύκολη λεία και να δεχτούν έτσι τις προτάσεις των αφεντικών για μισθό πείνας και να γίνουν απεργοσπαστικός μηχανισμός… Κατηγορούν εμάς των IWW ότι βάζουμε τις γυναίκες στην πρώτη γραμμή. Η αλήθεια είναι ότι εμείς δεν κρατάμε τις γυναίκες πίσω, και έτσι οι ίδιες μπαίνουν μπροστά».3
Οι σοσιαλίστριες στη Γερμανία
Μετά την ήττα της Κομμούνας, στην Ευρώπη το κέντρο του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος μετακινήθηκε στη Γερμανία. Το SPD έγινε κέντρο και για το διεθνές κίνημα και για την εργατική τάξη στη Γερμανία. Ήταν το κόμμα που συνδύαζε τον επαναστατικό μαρξισμό στα λόγια και τον ρεφορμισμό στην πράξη. Ο Κάουτσκι, αν και είχε ονομαστεί «Πάπας του Μαρξισμού», το διατύπωσε πολύ καθαρά στο Πρόγραμμα της Ερφούρτης που ήταν διαχωρισμένο σε δυο κομμάτια: το ένα είχε το μίνιμουμ πρόγραμμα με τους καθημερινούς αγώνες και μεταρρυθμίσεις, και το δεύτερο είχε τις διακηρύξεις για τις ομιλίες των ηγετών την Πρωτομαγιά. Αυτή η αντιμετώπιση καθόριζε και την επίσημη θέση του SPD για τις γυναίκες.
Οι γυναίκες στο μεγαλύτερο μέρος της Γερμανίας απαγορευόταν να είναι μέλη πολιτικών κινήσεων και οργανώσεων. Το 1886 η αστυνομία διέλυσε οργάνωση γυναικών που είχε στόχο τη συμμετοχή στα συνδικάτα. Μια άλλη γυναικεία κίνηση διαλύθηκε γιατί απεύθυνε αίτηση στη δημοτική αρχή της πόλης να συμμετέχουν γυναίκες στα δικαστήρια που έκριναν εργατικές υποθέσεις.4 Μετά το 1890, αναγκάστηκε το SPD να σχηματίσει επιτροπές που είχαν περιεχόμενο να ασχοληθούν με τα γυναικεία ζητήματα.
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες μια ομάδα αριστερών, εργατριών και μελών του SPD, έκαναν κριτική στην ηγεσία και μπήκαν μπροστά για να οργανώσουν. Η διαφορά φάνηκε μέσα σε λίγα χρόνια. Το 1892 οι συνδικαλισμένοι εργάτες ήταν μόνο 237 χιλιάδες και απ’ αυτούς μόνο το 1,8% οι γυναίκες. Το 1913 ο αριθμός των μελών των συνδικάτων έφτασε τα δυόμιση εκατομμύρια (2.573.718) και απ’ αυτό το 9% γυναίκες.
Η Κλάρα Τσέτκιν ήταν από τις πιο δραστήριες σοσιαλίστριες που έπαιξε ρόλο να οργανωθούν οι γυναίκες στα συνδικάτα και να γραφτούν στο κόμμα.
«Η πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών δεν μπορεί να είναι αυτή που υποστηρίζουν οι αστές γυναίκες… Ο τελικός σκοπός της μάχης δεν είναι η σύγκρουση με τους άντρες, αλλά να εξασφαλίσουν την πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης – χέρι-χέρι με τους άντρες της τάξης μας, η εργαζόμενη γυναίκα παλεύει ενάντια στην καπιταλιστική κοινωνία».5
Η διαφορά με τις φεμινίστριες δεν ήταν μόνο ιδεολογική αλλά και πρακτική. Η μάχη για τη γυναικεία ψήφο έγινε κέντρο αυτής της αντιπαράθεσης, και συνδέθηκε με όλες τις άλλες μάχες– το δικαίωμα στη δουλειά, ίση αμοιβή, πληρωμένη άδεια μητρότητας, δωρεάν παιδικούς σταθμούς, σχολεία για όλες τις γυναίκες.
Οι διαφωνίες αυτές υπήρχαν και μέσα στο SPD. Η ρεφορμιστική στρατηγική της ηγεσίας επηρέαζε και ένα μεγάλο κομμάτι των γυναικών, και επειδή αυτή η μάχη ήταν διεθνής, με πρωτοβουλία της Τσέτκιν και της ομάδας του περιοδικού «Ισότητα», οργανώθηκε το πρώτο συνέδριο σοσιαλιστριών γυναικών το 1907 στη Στουτγάρδη.
Το κύριο ζήτημα ήταν η ψήφος των γυναικών. Η άποψη για την καθολική ψήφο κέρδισε και η Κλάρα Τσέτκιν έγινε γραμματέας της Διεθνούς Οργάνωσης Σοσιαλιστριών Γυναικών.
Η δεύτερη συνδιάσκεψη που έγινε μετά από τρία χρόνια, το 1910, στην Κοπεγχάγη, επιβεβαίωσε το αίτημα για την «καθολική ψήφο» και αποφάσισε να καθιερώσει τις 8 Μάρτη σαν Διεθνή μέρα γυναικών. Η ιδέα και η ημερομηνία πάρθηκε από τη διαδήλωση που έγινε στις 8 Μάρτη του 1908 στη Νέα Υόρκη, οργανωμένη από τις σοσιαλίστριες γυναίκες της Αμερικής σε αντίθεση και διαφωνία με το κίνημα των σουφραζετών εκεί για το δικαίωμα στην ψήφο.
Στις 8 Μάρτη του 1911, κατέβηκαν εκατομμύρια γυναίκες σε όλον τον κόσμο για να γιορτάσουν και να τιμήσουν την πρώτη επέτειο. Πάνω από ένα εκατομμύριο στη Γερμανία διαδήλωσε με συνθήματα «ψήφο σε όλους/όλες – τέρμα στην ανισότητα, στους χαμηλούς μισθούς και στις διακρίσεις».
Στη Ρωσία, ακόμη και μέσα στον πόλεμο οργανώνονται συγκεντρώσεις και συζητήσεις στις 8 Μάρτη. Μετά την επανάσταση του 1917 και τον πρωταγωνιστικό ρόλο των γυναικών, όλα άλλαξαν – όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και σε όλον τον κόσμο. Η απελευθέρωση των γυναικών δεν ήταν μόνο μια στρατηγική, αλλά είχε το πρώτο παράδειγμα του πώς γίνεται πραγματικότητα.
Πρωταγωνίστριες στις μάχες και στις εξεγέρσεις
Οι μπαλαρίνες κλείνουν την Όπερα του Παρισιού με απεργία και διεκδικούν σύνταξη στα 42 όπως ίσχυε μέχρι τώρα. Οργανώνουν μια συγκλονιστική παραμονή των Χριστουγέννων για όλους τους απεργούς χορεύοντας τη «Λίμνη των Κύκνων» στα προπύλαια της Όπερας και δίνουν τη σκυτάλη στους απεργούς μουσικούς της ορχήστρας την παραμονή της Πρωτοχρονιάς που κλείνουν την παράσταση με τη Διεθνή. Εκατονδέκα χρόνια μετά, η πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση συνεχίζεται.
Το 2019 ήταν η χρονιά με τα μεγαλύτερα κινήματα σε όλον τον κόσμο, Σουδάν, Αλγερία, Λίβανος, Χιλή, αλλά και Κίτρινα Γιλέκα και απεργίες στη Γαλλία, που σε όλες αυτές όχι μόνο ένα μεγάλο κομμάτι ήταν γυναίκες, αλλά ταυτόχρονα πάλευαν ενάντια στις διακρίσεις και τον σεξισμό.
«Στη δικτατορία του Μπασίρ, οι γυναίκες συλλαμβάνονταν, φυλακίζονταν και μαστιγώνονταν γιατί φορούσαν παντελόνια …Οι γυναίκες δεν φοβηθήκαμε την αστυνομική και στρατιωτική βία γιατί η προοπτική είναι να κερδίσουμε ή να χάσουμε. Από τη στιγμή που βγαίνεις στο δρόμο, καταλαβαίνεις ότι ο δημόσιος χώρος σου ανήκει. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που πρέπει να παλέψεις για τα δικαιώματα σου. Για να έχουμε ίσα δικαιώματα στη δουλειά, δικαιοσύνη για τις γυναίκες και για όλες τις μετανάστριες είναι σημαντικό να μην στηριχτούμε στην κάλπη αλλά στις μάχες και στους αγώνες μας».6
Στο Λίβανο, χωρίς τις γυναίκες δεν θα υπήρχαν οι νίκες, ούτε η παραίτηση του Χαρίρι ούτε η συνέχιση της αντίστασης. Οι γυναίκες από το Σουδάν κατέβηκαν πρώτες σε συμπαράσταση στην εξέγερση στο Λίβανο.
Το τι συμβαίνει σε μια γωνιά του πλανήτη επηρεάζει όλες τις άλλες μάχες.
«Είμαι εργαζόμενη σε ένα γραφείο τελετών στο Τόκυο, που η δουλειά μου είναι να μακιγιάρω τους νεκρούς. Μια μέρα στη δουλειά πέταξα τις γόβες που ήμουνα υποχρεωμένη να φοράω στη δουλειά με εφτά πόντους τακούνι και φόρεσα ίσια παπούτσια. Την επόμενη μέρα με απέλυσε». Αυτή είναι η περιγραφή της Γιούμι Ισικάβα, εργαζόμενης, που ξεκίνησε την καμπάνια ενάντια στα ψηλά τακούνια που πήρε το όνομα «Kutoo» (πόνος στα πόδια – μαζί με το Metoo).7 Tο δικαίωμα των γυναικών να ντύνονται όπως θέλουν στη δουλειά τους, συνδέθηκε με ζητήματα όχι μόνο αυταρχισμού και σεξουαλικών παρενοχλήσεων, αλλά και ενάντια στις διακρίσεις στους μισθούς, στις ευκαιρίες, στα συνδικαλιστικά δικαιώματα.
Στην Ελλάδα, αφεντικά και κυβέρνηση έχουν καταφύγει στα δημογραφικά στοιχεία για να μπορέσουν να κλιμακώσουν τις σεξιστικές επιθέσεις και διακρίσεις.
Σε ολοσέλιδο άρθρο της Καθημερινής παρουσιάζεται μελέτη για την υπογεννητικότητα στην Ελλάδα, και πώς χρειάζεται αυτό να αλλάξει σε περίοδο οικονομικής ανάπτυξης που θα χρειαστούν εργατικά χέρια!8 Είναι ένα άρθρο που στηρίζει αντιδραστικά επιχειρήματα. Με πρώτο της υπογεννητικότητας που την αποδίδει κύρια στην οικονομική ύφεση και όχι σε επιλογή των γυναικών. Είναι εμμέσως πλην σαφώς μια συμμαχία με την κίνηση που έχει εμφανιστεί και στην τηλεόραση, αλλά και στις πλατείες «αλληλεγγύη στα αγέννητα παιδιά». Είναι ένα στήριγμα στην εκκλησία και στην επίθεση που δέχονται οι γυναίκες ενάντια στις εκτρώσεις και την αντισύλληψη. Είναι ανοιχτή επίθεση στις γυναίκες για την επιλογή τους πότε και πώς θα κάνουν παιδιά.
Πρόκειται για επιθέσεις της Ν.Δ. – και για ιδεολογικούς και για οικονομικούς και για πολιτικούς λόγους. Όμως δε θα περάσουν.
Το απεργιακό κίνημα ενάντια στα μνημόνια και τη λιτότητα είχε και έχει μπροστά τις εργαζόμενες. Αυτό καθόρισε και τις αποφάσεις της ΑΔΕΔΥ και άλλων συνδικάτων. Το 2019 μπήκαν για πρώτη φορά μπροστά με απεργία και συγκέντρωση στις 8 Μάρτη.
Οι γυναίκες δεν είναι πια «κρυμμένες από την ιστορία» όπως κάποτε συνέβαινε.9 Οι γυναίκες πρωταγωνιστούν για να πάρουν πίσω τα κλεμμένα, για να δυναμώσουν το εργατικό κίνημα, για να κερδίσουμε έναν κόσμο ενάντια την εκμετάλλευση, τον σεξισμό και τις διακρίσεις.
Σημειώσεις
1. Τρότσκι, Προβλήματα καθημερινής ζωής, σελ. 102, Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο.
2. Mother Jones, εργάτρια και ηγετικό μέλος των IWW
3. E.G. Flynn, Solidarity 31/7/1915.
4. Tony Cliff, Class struggle and women’s liberation, σελ. 69.
5. Κλάρα Τσέτκιν, Το δικαίωμα των γυναικών στην ψήφο, 1907.
6. Ιστορία της Αϊλάν, εργαζόμενης που συμμετείχε στην επανάσταση στο Σουδάν που ανέτρεψε τη δικτατορία του Μπασίρ.
7. Women of 2019, Financial Times, Σάββατο 7 Δεκέμβρη 2019.
8. Καθημερινή, 25 Δεκέμβρη 2019.
9. Τίτλος του βιβλίου της Sheila Rowbotham, Hidden from History, Λονδίνο 1973.
Πηγή: περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω http://socialismfrombelow.gr/article.php?id=1212
ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ 8 ΜΑΡΤΗ
Web: kinisi8m.blogspot.com • email: kinhsh8marth@gmail.com
Web: kinisi8m.blogspot.com • email: kinhsh8marth@gmail.com
FB: Κίνηση για μια απεργιακή 8 Μάρτη
Επικοινωνία: 210 5247584, 6996 244515
Επικοινωνία: 210 5247584, 6996 244515
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου